Pan leżący, kontakt utrudniony. Niczego nie jesteś w stanie się od niego dowiedzieć.

- Halo, jak się pan czuje? – pytam. Zero odpowiedzi, błądzący po suficie wzrok.

Podłączamy monitory. Nie możemy jednak powiedzieć, by dzwonił, gdy będzie się gorzej czuł. Trzeba przebywać non stop w sali. Obserwować, czy nie wyrywa z siebie aparatury, elektrod. Czy nie ściąga mankietu od ciśnienia. Już samo założenie wenflonu to trudna sprawa. Krępujący kombinezon, potrójne rękawice utrudniające czucie. Żyły są kruche, trzeba precyzji, delikatności. Pan nie jest w stanie wyprostować ręki, więc w samo pobranie krwi zaangażowane są dwie osoby.. Następnie trzeba wykonać zdjęcie klatki piersiowej. Pacjent nie współpracuje, trzeba go podnieść, włożyć pod niego kasetę do robienia zdjęć. Widzimy, że wszystkie te ruchy to potężny dyskomfort. Staramy się być delikatni, ale zdaje się to na nic. Mężczyzna wydaje z siebie bolesne odgłosy.

A, właśnie. Nie myśl, że takie przypadki dotyczą tylko patologii. Albo rodzin, których nie stać na zatrudnienie pomocy, oddanie dziadka bądź babci do domu opieki. Tych ludzi zazwyczaj na to stać. W normalnych czasach, poza pandemią, organizują święta i często jest im wstyd przed znajomymi, że w drugim pokoju leży ktoś przykuty do łóżka. Albo choć w święta chcą mieć luz. Od mycia, karmienia, profilaktyki odleżyn, zmieniania pampersów. Najbardziej irytuje, gdy zamożny człowiek długimi miesiącami skrajnie zaniedbuje członka swojej rodziny, ale gdy senior trafia do szpitala, dobrze ubrana i pachnąca pani czepia się nas o wszystko. Miałam o to już całe mnóstwo wojen.

- Dlaczego to wszystko tak długo trwa?! Co to ma znaczyć?! – wydzierała się do nas kobieta w średnim wieku.

- A dlaczego pani ojciec jest zaniedbany i ma brudną piżamę? – nie wytrzymałam.

- Jak pani śmie mówić, że zaniedbuję mojego tatę?!

Do dziś mam przed oczami jej złote szpilki. Zamiast gapić się na siebie, czasem warto rozejrzeć się wokół.

Zresztą, nie tylko święta są przyczyną. Zdarzało się, że rodziny bukowały wycieczki, zapominały przy tym, że ktoś musi zostać w domu.

Pamiętam awanturę na oddziale, którą zrobiło nam małżeństwo. Wydzierali się na cały szpital, bo nie chcieliśmy przyjąć ich "dziadka". Nie było wskazań. No, poza tym, że wykupili zagraniczną wycieczkę i nie mieli co zrobić z leżącym ojcem. Spytasz pewnie, dlaczego nie zorganizowali na ten czas opieki. Tylko po co? W szpitalu jest przecież najlepsza opieka! Wyrzucenie dziś z domu takiej osoby do szpitala to szokujący ruch. Okrutny. Nie dość, że naraża się ją na zakażenie i śmierć, to na dodatek skazuje się ją na samotność. Totalną samotność w świąteczny czas. Nie róbcie tego. Bądźmy ludźmi choć dla członków swojej rodziny.

Wesołych świąt. Chociaż kiedy to przeczytasz to chyba trudno  będzie wypowiedzieć słowa "Wzajemnie" Wesołych Świąt..